Edukacja to nie gra!

Dzisiejszy mój wpis jest sponsorowany przez szereg wypowiedzi w sieci i telewizji specjalistów od multimediów na temat e-learningu:)

Serious games czyli gry które mają (a przynajmniej powinny mieć) poważny cel szkoleniowy są od paru lat na fali. Wszyscy o nich mówią i przewidują ich dominację w przyszłej edukacji, a niektórzy nawet je projektują i wdrażają osiągając bardzo dobre rezultaty.

Gdy spytamy się kogoś jaki powinno być e-szkolenie, w 90% przypadków usłyszymy "interaktywne". Gry więc wydają się więc idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo wszyscy wychowaliśmy się w ich otoczeniu co powinno z nich czynić idealne środowisko do nauki – połączenie przyjemności z efektywnością.

Jest w tym sporo racji, ale…(Potężne ALE z technik NLP:)
Nie wszyscy twórcy gier edukacyjnych chyba zdają sobie sprawę, że nauka to nie gra. Przed konsolą często pędzimy przed siebie, nie interesując się tym co dzieje się wkoło – liczy się akcja! Jeżeli przełożymy to na e-szkolenie to dostaniemy "typowy" produkt, w którym każdy stara się jak najszybciej przeklikać wszystkie ekrany, aż do testu końcowego. Wartość edukacyjna? Zero! Wynik 100 (w końcu po paru podejściach:)

Projektując grę edukacyjną trzeba mieć chociaż nikłą wiedzę na temat kogniwistyki i projektowania elektronicznych materiałów szkoleniowych.

Najczęściej popełniane błędy gier edukacyjnych to:
– całkowite oderwanie od środowiska pracy osoby uczącej się, czyli np. uczymy handlowców w firmie IT sprzedaży za pomocą gry na farmie:)
– zbyt bogaty wirtualny świat – grafika, animacje, audio to wszystko jest przetwarzane przez nasze mózgi, które nie są w stanie już "wchłonąć" treści szklenia.
– wiele niezwiązanych z tematem szkolenia wątków i wizualizacji
– brak modułu wprowadzającego, który "buduje" podstawową wiedzę z danego tematu – często się zdarza, że instrukcja w grze tu tylko ekran z tekstem z podstawowymi informacjami, po którym rozpoczyna się prawdziwa akcja:) Tymczasem dobre wprowadzenie do tematu skutkuje odciążeniem pamięci krótkotrwałej w dalszej grze.
– brak demonstracji z prawidłowo wykonanym zadaniem – poznajemy cel i sposób, ale reszta jest w naszych rękach. Możemy najwyżej dostać punkty.
– złe wykorzystanie tekstu/audio – najbardziej efektywna metodą jest połączenie informacji wizualnej z audio (czyli np. ilustracja z opisem słownym). Element, którego dotyczy dana informacja powinien być albo jakoś zaznaczony graficznie albo w przypadku opisu tekstowego w bezpośrednim sąsiedztwie.

To tylko parę rzeczy, na które zwróciłem uwagę (nie gram za dużo:)

Trzeba także wziąć pod uwagę naszego odbiorcę – kim jest (wiek, pochodzenie, umiejętności komputerowe itp), jakie ma doświadczenie (praktykant, specjalista, menedżer), co go motywuje?

Osoba początkująca będzie potrzebowała, dłuższego wprowadzenia i materiałów pomagających zbudować w pamięci długotrwałej podstawowe schematy dotyczące danej tematyki. Bardzo łatwo ją rozproszyć. Zbyt duża ilość informacji, zadań, interakcji będzie wpływała negatywnie na transfer wiedzy, szczelnie wypełniając pamięć krótkotrwałą. Jedno z moich ulubionych przykładowych badań porównuje rezultaty nauki algebry i dowodzi, że przedstawienie uczniom po wprowadzeniu serii rozwiązanych przykładów przynosi lepsze rezultaty niż ich rozwiązanie (.. bo jest mniej obciążające).

Z drugiej strony – specjalista jest w stanie przyswajać większe ilości danych, a zbyt dokładne opisy zagadnień, będą zakłócały jego proces poznawczy. Tak więc ciężko jest znaleźć złoty środek.

Na koniec – żeby nie było wątpliwość. Jestem wielkim zwolennikiem gier w edukacji i w mojej firmie planujemy nasze pierwsze wdrożenie. Ich potencjał jest niesamowity – rywalizacja jest jednym z większych motywatorów znanych ludzkości. Muszą jednak zostać przygotowane przez osoby z doświadczeniem w edukacji bo w przeciwnym przypadku, zafundujemy naszym kursantom tylko dobrą rozrywkę:)

Reklama